Camdaki Kız kitap özeti! Camdaki Kız kitap sonunda ne oluyor? Camdaki Kız yazarı Gülseren Budayıcıoğlu kimdir?

Gülseren Budayıcıoğlu ilk kitabının adıyla açmış olduğu klinik ile hem yazın hayatına hem de doktorluk hayatına devam etmektedir. Gülseren Budayıcıoğlu kitaplarının dizilere uyarlanmasıyla popülaritesi daha da arttı. Masumlar Apartmanı, Camdaki Kız, Kırmızı Oda benzer biçimde diziler Gülseren Budayıcıoğlu’nun kitaplarından uyarlamadır. İşte Gülseren Budayıcıoğlu hakkında bilgiler…

Gülseren Budayıcıoğlu yaşamı! Kanser mi ? Eşi kim?

Dr. Gülseren BUDAYICIOĞLU kendisini şu cümlelerle konu alıyor: 

Ben, üç çocuklu bir ailenin ilk evladı olarak Ankara’da dünyaya geldim. Babam yakışıklı, sevecen, otoriter, giyimine, kuşamına fazlaca düşkün biriydi. Kışın ortasında, her yerin balçık deryasına döndüğü günlerde bile ayakkabıları pırıl pırıl durur, sabahları siyah paltosunu ve gene siyah fötr şapkasını giyer, hepimizi teker teker öper, o şekilde çıkardı evden. Annem onu ne olursa olsun kapıda uğurlar, “Tanrı işini rast getirsin” demeden babamı evden çıkarmazdı. Biz o vakit Ankara’nın Cebeci semtinde, Siyasal Bilgiler Fakültesi’nin tam karşısında otururduk. Niçin bilmiyorum, mahallenin tüm evlatları korkardı babamdan, oysa o görünüşünün ardında son aşama yumuşak bir kalbi vardı babamın.

Annemse tüm Türk anneleri benzer biçimde fedakâr bir hanımdı. Onun her şeyi kocası ve çocuklarıydı. Babama daima fazlaca saygı gösterir, o geleceği vakit hepimizi hizaya çeker, “babanız bitkin gelir, yaramazlık yapmak yok, kendinize çeki-düzen verin, sofrayı hazırlamamda bana yardım edin” derdi. Kendisi de giyinir, hafifçe makyajını yapar ve sofrayı da hazırladıktan sonrasında camın önüne hep beraber oturur, babamın eve gelmesini beklerdik. Kimi zaman geç gelirdi babam, o vakit camın önündeki bekleyişler uzar, hiçbirimiz o gelmeden sofraya oturmaz, kimi zaman de bu yüzden aç yatardık.

Annem, aslen babamdan fazlaca daha otoriter bir hanımdı. O yüzden babamdan çekinsek de aslolan annemden korkardık. Zamanında yatıp, zamanında kalkmamızı ister, derslerimize fazlaca ehemmiyet verir, bizi daima en iyi şekilde giydirmeye itina gösterir, bayramlarda elbiselerimizi evimizdeki Singer dikiş makinesiyle kendi diker, her bayram alınan siyah rugan, üstten bağlamalı ayakkabılarımızı temiz giymemizi isterdi. Evin ilk evladı olarak, bilhassa benden beklentileri fazlaca yüksekti. Okula, öğretmenlerimle görüşmeye bir çok vakit babamla beraber gider, öğretmenlerin beni iyi mi övdüğünü duyunca da eve gelirken, ödül olarak ne olursa olsun pasta ya da dondurma alırdı. Benim okuyup tabip olmamı isterdi. Sülalede aslına bakarsan tabip çoktu fakat ben de ne olursa olsun tabip olmalıydım.

Marifetli hanımdı annem. O şekilde her şeyi çarşıdan almaz, tarhana, salça, turşu, erişte, reçel benzer biçimde şeyleri ne olursa olsun evde kendi yapardı. Kapısı her insana açıktı. O yüzden bizim ev asla misafirsiz kalmaz, gelen giden fazlaca olurdu. Herbirine elinden geldiğince ikramda bulunur, bizim de misafirlere aynı özeni göstermemizi isterdi. Bizi çocuk olarak değil, erişkin insanoğlu benzer biçimde görür, bilhassa başkalarının yanında çocukça şeyler yapmamıza asla izin vermez, sık sık dışarı çıkmamızı istemezdi.

Biz üç kardeş daima birlik olur, onu kızdırmamaya çalışırdık. Fakat kızsa da öfkesi acele geçer, yüzü acele gülerdi. Ramazan’da oruç tutulur, geceleri sahura kalkılırdı. Annem her gece yatmadan mayalı hamur harcı yoğurur, gece kalkar onu pişirirdi. Biz oruç tutmasak bile kızarmış mayalı hamurun kokusunu duyunca fırlardık yataklarımızdan. Çay demlenir, peynir, zeytin, yumurta, reçel çıkar, gene hep beraber otururduk masanın başına. Kimi zaman gece yarısı komşular da gelirdi bu sofraya. En o kadar da bir alt katta oturan sevgili dostum Taylan Süer katılırdı bizlere. Şimdi de eskisi benzer biçimde aynı apartmanda oturuyoruz Taylan’la. Gene bir alt katta…

Masaya hep beraber oturmak bizim evin en mühim kurallarından biriydi. Babamın yeri aslına bakarsan belliydi, başköşe hep onundu. O yemeğe başlamadan biz başlayamazdık. Devamlı çeşit çeşit yiyecek olurdu sofrada. Zeytinyağlısı, etlisi, tatlısı, asla tamamlanmamış olmazdı. Ocağın başlangıcında yemekle beraber annem de pişer fakat yapmış olduğu da afiyetle yenirdi.

Ortaokul ve liseyi TED Ankara Koleji’nde okudum. İyi bir öğrenciydim. Derste hocaları fazlaca iyi dinlediğimden, azca çalışır fakat iyi notlar alırdım. Bilhassa edebiyat derslerinde fazlaca başarılıydım. Yazdığım kompozisyonlara hocalar yıldızlı on verir, derslerde bu tarz şeyleri tüm sınıfa yüksek sesle okumamı isterlerdi. Kolejde okumak o zamanlar insanlara ayrı bir saygınlık kazandırırdı. Tüm bürokratların evlatları bu okulun talebesi olduğundan, okul çıkışlarında okulun önü siyah otomobilden geçilmez, şoförler kapıda evlatları beklerdi. Hocalar her birimize ayrı itina gösterir, sınıflar aslına bakarsan en fazla yirmi beş, otuz şahıs olduğundan hepimizi yakından tanırlardı.

O vakit kız ve adam koleji ayrıydı. Ben lise ikinci sınıfa geçtiğim yıl birleşti. Tamamımız fazlaca heyecanlanmıştık. Senelerdir karşılıklı binalarda, ayrı ayrı okuyan bu iki grup ansızın birleşiverecekti. O gün, annem beni okula bizzat kendisi getirmiş, sınıfa kadar gelip nerede, kiminle oturacağıma bile o karar vermiş, hatta gözüne kestirdiği bir delikanlıya da, bana göz kulak olması için tembih etmişti. O delikanlı, hala yakın dostum olan sevgili Niyazi Akdaş’tı.

Okuldan erişince ilkin kendi derslerimi yapardım fakat bununla bitmezdi işim. Annem kardeşlerimin derslerine de destek olmamı ister, Yükselen ve Mustafa da buna asla itiraz etmezlerdi. Yükselen’e Coğrafya, Mustafa’ya İngilizce çalıştırmaktan helak olmuştum.

Üniversiteye giriş imtihanlarından devasa yükseklikte puan almıştım. İstediğim her yere girebilecektim. Siyasal Bilgiler Fakültesi’ne ön kayıt yaptırdım fakat annemin de yönlendirmesiyle sonunda Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi’nde karar kıldım. Kolej benzer biçimde bir yerden sonrasında oraya uyum sağlamak zor oldu. Aslına bakarsan bu yüzden derslik arkadaşlarımın nerede ise tamamı Orta Doğu Teknik Üniversitesi’ne girmişlerdi. O vakit kolejliler orayı tercih ederdi. İlk yıl, ben de onlar benzer biçimde yapmadığım için fazlaca pişman oldum. Burası ne acaip bir yerdi bu şekilde! Hiçbiri kolejdeki arkadaşlarıma benzemiyordu. Giyimleri, kuşamları, dinledikleri müzikler, alışkanlıkları fazlaca farklıydı. Okula gidiyordum gitmesine fakat yeni bir arayış içindeydim. Sonunda aradığımı buldum ve o yıl TRT’nin açmış olduğu spikerlik imtihanlarına girdim. Yapmış olup yapamayacağımı bilmiyordum fakat deneyecektim.

Okuldan çıktım ve Opera’nın karşısındaki Radyoevi’ne gittim. Heyecanlıydım. Iyi mi bir imtihan yapacaklardı acaba? Fazlaca gelen vardı ve hepsi de benim benzer biçimde gençti. Sıra bana erişince ufak bir stüdyoya aldılar beni. Önüme bir haber metni koydular ve “oku” dediler. Bizim evde haberler asla kaçırılmaz, ne olursa olsun dinlenirdi. Spiker sesinin tonunu ayarlar, “Burası Türkiye Radyoları, şimdi haberler” diyerek başlardı okumaya. O biçim, o sunuş yabancı değildi bana. Ben de tıpkı onlar benzer biçimde başladım okumaya. Stüdyodan çıkınca “sen şöyleki geç” dediler. Geniş bir salonda bir süre bekledim. Merakla etrafıma bakıyordum. Aslına bakarsan her şeye fazla meraklı bir tiptim. Bölgeler, garip, muşambaya benzer bir şeyle kaplanmıştı. Yürürken asla ses çıkmıyordu. Ahşaptan yapılmış kalınca kapıların üstünde lambalar vardı. Lambaların rengi arada bir yeşil, arada bir de kırmızıya dönüyordu. Lambalar kırmızıya dönünce oradan gelip geçenler derhal konuşmayı kesiyor, aslına bakarsan asla ses çıkarmayan bu muşambaların üstünde gene de ayaklarının ucuna basarak yürüyorlardı. Sevdiğim sanatçılar geçse de görsem diyordum fakat asla o şekilde birine rastlayamamıştım.

Sonunda ortadaki büyük kapı açıldı ve benim içeri girmemi istediler. Elim ayağım titreyerek girdim içeri. Bir sürü insan toplanmış, bana bakıyordu. Yaşım fazlaca küçüktü hemen hemen. Sanki ne diye gelmiştim buraya? Ortada oturan beyaz gömlekli yakışıklı adam başladı sormaya; Sonradan o yakışıklı insanın adının Turgut Özakman bulunduğunu öğrendim. Kitaplarını hayranlıkla okuyor ve hala sık sık kulaklarını çınlatıyorum.

-Kolejden misin sen?

-Evet.

-Belli oluyor. Sesin güzel, kulağın da iyi fakat “e” ler açık. “Kendi” de bakalım.

-Kendi.

-Şimdi de “kedi” de.

-Kedi.

-İyi, birazcık çalışırsan olacak. Dışarıda otururken etrafına iyice baktın mı?

-Baktım.

-Tavanda ne vardı?

-Koca bir avize.

-Nasıldı?

-Büyüktü fakat güzel değildi.

-Demek beğenmedin! Başka ne vardı salonda?

-Deri koltuklar, yerde acaip bir muşamba, ahşap kapılar, üstünde arada bir yeşil, kimi zaman de kırmızı yanan lambalar.

-Şaşırtıcı ve hayret verici bir muşamba ha? Niçin o şekilde bir şey koymuşlar acaba?

-Sanırım yürürken ses çıkmasın diye.

-Kırmızı lamba ne demek?

-Kırmızı yanınca insanoğlu ayaklarının ucuna basarak yürüyor. Her halde “susun” demek.

Gülüyordu Turgut Özakman. O gülüyordu fakat benim asla gülecek halim kalmamıştı. Ne ukala adamdı bu bu şekilde? Hem daha yüzüme bakar bakmaz Kolej’den olduğumu da nereden anlamıştı? Ne şekil sorulardı bunlar? Salonda ne var, ne yok diye sorulur muydu? Kazandığımı anlamış fakat sevinememiştim. Benimle dalga mı geçiyordu bu adam?

Derhal arkasından “spikerlik kursları” başladı. Konservatuvardan hocalar geliyor ve spiker adaylarına yoğun bir ders programı uygulanıyordu. Sonradan Turgut Özakman’ın o soruları niçin sorduğunu anlamıştım. “Spontan dikkat” ölçüyorlardı. Bir spikerin, bilhassa canlı gösterim esnasında spontan dikkatinin fazlaca iyi olması gerekiyordu. Bir taraftan Tıp Fakültesi, bir taraftan radyo, hep dolu geçiyordu günlerim. Sonunda mikrofon başına oturabilmiştim. Fazlaca heyecanlı, fazlaca keyifli bir işti yaptığım.

Ertesi yıl TRT Televizyonu faaliyete geçti ve ben bu sefer de orada çalışmaya başladım. Tv Türkiye’de daha yeni kuruluyordu. Hepimiz genç, hepimiz heyecanlıydı. Kimse işini fazlaca iyi bilmiyor fakat gene de en iyisini hayata geçirmeye çalışıyordu. Sabahtan okula gidiyor, saat beş benzer biçimde okuldan çıkıp derhal televizyona koşuyordum. Akşam Altı’da başlıyordu gösterim. Artık derhal her programda ben de içeriyor, hatta gündüz okuldan zaman bulabilirsem seslendirmeler için stüdyoya giriyor ya da bant kaydı meydana getirilen programlara katılıyordum. Tüm bunlara, o vakit iyi mi yetiştiğime şimdi ben bile inanamıyorum. Tıp Fakültesi ağır bir okuldu. Kitapların her biri yerden kalkmıyordu. Devam mecburiyeti vardı fakat gene de hepsiyle başa çıkabiliyordum.

Okuldan çıkınca direkt televizyona gittiğim için kitaplarım yanımda olurdu. O kıyamette, eğer ben boşsam, derhal kitaplarımı çıkarır, ne öğrenirsem kâr der, oturur, çalışırdım. Artık tüm sanatçıları tanımış, çoğuyla dost olmuştum. Türk Müziği’ni eskiden beri fazlaca sevdiğimden, canlı yayınlarda hem sunuculuk yapar, hem de onları zevkle dinlerdim. Türk Müziği eserlerinin o ağdalı cümlelerini doğru okuyabilmek için eski üstatların yardımını ister, öğrenmekten büyük zevk alırdım.

Canlı gösterim herkesi korkuturdu. Tam gösterim esnasında arızalar olur, gösterim kesilir, izleyiciler de “beklettiğimiz için özür diliyoruz” yazısını gördükçe isyan ederlerdi. Onun için bilhassa Muzaffer İlkar yönetiminde stüdyoya giren büyük koronun geldiği günler programı evvelinde banda almaya çalışırlardı. İşte o vakit, bir saatlik bir programın çekiminin beş altı saatten ilkin bitmeyeceğini bilir, anons aralarında stüdyonun en tenha köşesine çekilir, kitaplarımı açar, çalışırdım. Arada bir, içlerinden biri yanıma gelir, “bu gürültüde hakkaten okuduğunu anlıyor musun” diye sorardı. Anlıyordum bu sebeple alışkındım buna. Bizim evde annemle babam bir taraftan söyleşi edip bir taraftan pikapta Müzeyyen Senar çalarken Mustafa tabanca, tüfek oynar, Yükselen kendi odasında il radyosunda Batı müziği dinler, ben tüm bu seslerin içinde, sanki bundan naturel bir şey yokmuş benzer biçimde ders çalışırdım. Annem “çalışacak adam her yerde çalışır, sen kafanı derse verirsen bizi duymazsın aslına bakarsan” derdi.

Artık TRT’nin kadrolu memuruydum. Gösterim elemanı olduğum için ek olarak gösterim tazminatı alıyor, doğrusu iyi para kazanıyor, fakat kazandığımı harcayacak zaman bulamıyordum. Gazeteler sık sık benden söz ediyor, ne vakit sokağa çıksam, “A, bu televizyondaki kız” diyerek, insanoğlu etrafımı alıyordu. Meşhur olmak güzeldi fakat daima da güzel değildi. Bilhassa okulda hocaların beni tanıması hoşuma gitmiyordu bu sebeple derslere tertipli gidemediğim vakit derhal beni soruyorlar ve dostlarım her seferinde benim yerime imza atamıyorlardı. Yavaş yavaş bitiyordu okul. TRT beni fazlaca benimsemiş, okulun biteceği mevzusu onları da yakından ilgilendirir olmuştu. Herhangi bir okul değildi ki bitirdiğim, koskoca tabip olacaktım. Ya TRT’yi bırakıverirsem, şimdi benim yerime derhal birini nereden bulacaklardı? Beni yetiştirebilmek için fazlaca emek vermişler, yedi ayrı kurs, yedi ayrı sınavdan geçirmişlerdi. O zamanlar o şekilde hepimiz kolayca mikrofon başına geçemiyordu. Bu yüzden sık sık bana bunu soruyorlar, “acil etme, asla eğer olmazsa birkaç yıl daha çalış, sonrasında ayrılırsın” diyorlardı. Fakat ben kararlıydım. Spikerlik iyiydi, hoştu, heyecanlı işti fakat ben bir başka mesleğe gönül vermiştim.

Okul bitince derhal ayrıldım TRT’den. Bir süre, programları aksatmamak, bunca yıl çalıştığım bir devlet kurumunu zor durumda bırakmamak için bilhassa sunuculuk yaptığım müzik programlarında vazife aldım fakat “iki yerde birden çalışamazsın” dediler ve bunu adeta bir ülke problemi haline getirdiler. Gazetelerde bile her gün bu mevzuda haberler çıkmaya başlayınca küstüm. Sanki fazlaca ayıp bir şey yapıyormuşum benzer biçimde bir hava esiyordu. Aslına bakarsan o ara Hacettepe Psikiyatri Kısmı’ne asistan olarak girmiştim. Oradaki fazlaca sevdiğim ve saygı duyduğum hocam bile “ya TRT, ya doktorluk, ikisi birden olmaz” demişti bana. Ve böylece yalnız tabip oldum. O hocam, şimdi de bana “ya doktorluk, ya yazarlık, ikisi birden olmaz. Fazlaca güzel yazıyorsun, ben senin yerinde olsam artık yalnız yazarım” diyor. Fakat bu sefer de senelerdir fazlaca sevmiş olarak yaptığım doktorluktan vazgeçemiyorum.

Hacettepe’de işe başladığım günlerde evlendim. Eşim Aydın’la aslına bakarsan okulda yakın arkadaştık. Fazlaca yakışıklı, karizmatik biriydi Aydın, fakat o zamanlar ikimizin de dünyaları ayrıydı. Kızlar onun çevresinde, erkekler de benim etrafımda döner dururlardı. Sonunda dünyalarımız birleşti ve tam otuz dört yıl keyifli bir beraberliğimiz oldu. O da doktordu. Bilhassa ilk seneler ya onun, ya benim hastanede nöbetlerimiz olur, birbirimizi pek fazla göremezdik bile. İki evladımız oldu. Evlatların büyümesinde sevgili annemin katkılarını inkâr edemem. Onun yardımıyla başka hanımefendilerin elinde kalmadı çocuklar. Her akşam, iş çıkışı evlatları alır, o şekilde giderdik eve. Ne güzel günlerdi onlar!

Yağmur sanki dünyanın en güzel bebeğiydi. Sarı saçları, tıpkı babasına benzeyen yeşil gözleriyle yolda insanoğlu bizi rahat bırakmaz, illa Yağmur’u sevmek isterlerdi. O da fazlaca sıcakkanlı bir çocuktu. İnsanlarla tıpkı benim benzer biçimde derhal ilişki kurar, kimseyi yabancılamaz, hep beraberce ahbap olurdu.

Hasan pek o şekilde değildi. Yağmur’un tersine simsiyah saçlı, kara gözlü, beyaz tende, kirpikleri yanaklarına değen, güzel fakat insanlara pek yaklaşmayan, doğrusu babası benzer biçimde biriydi. Hala da o şekilde…

Hacettepe’de on yıla yakın kaldım. Orada da fazlaca güzel günlerim, fazlaca güzel arkadaşlıklarım oldu. Sonrasında özgür ruhum gene serüven peşine düştü ve ayrıldım oradan. Kendime bir muayenehane açtım. Yalnız hastalarımla ilgilenmek, her gün değişik bir insanı dinlemek hoşuma gitti. Kendimi o şekilde bir kaptırdım ki, neredeyse gece yarılarına kadar asla sıkılmadan o küçücük odada çalıştım. Bir de baktım, çocuklar büyümüş, etrafımdaki her şey fazlaca değişmiş. Yavaş yavaş frene basmaya başlamış, hızla geçip giden hayatımın birazcık olsun peşine düşmek nihayet aklıma gelmişti. Artık muayenehaneme her gün gelmiyor, kendime, aileme ve arkadaşlarıma daha çok vakit ayırmaya çalışıyordum.

2000 senesinde torunum Zeynep dünyaya geldi. Onu tamamımız büyük bir heyecanla karşıladık. Aynı yıl yazmaya başladım. Duyduklarımı, öğrendiklerimi ne olursa olsun insanlarla paylaşmam, önümde oluşturulan sır perdelerini onlara da göstermem icap ettiğini düşünüyordum. Yaşamın bir iç yüzü bir de görünen yüzü vardı. Bana anlatılan “görünmeyen yüzünü” başkaları da bilse, bir ihtimal kendi hayatlarında azca da olsa değişim yapar, dünyaya değişik bir pencereden bakar, eğriyle doğrunun daima kendi düşündükleri benzer biçimde olmadığını anlarlardı. Aslına bakarsan edebiyata fazlaca meraklıydım, o yüzden yazmak hoşuma gitti. Sanki gündüz, akşama kadar doluyor, bilgisayarın başına geçip yazarken de boşalıyor, rahatlıyordum.

İlk kitabım, “Madalyonun İçi” 2004 senesinde, Remzi Kitabevi tarafınca basıldı. Bilhassa psikiyatriye, insan ruhuna, iç dünyalara meraklı insanoğlu fazlaca ilgi gösterdiler kitaba. Ertesi yıl, doğrusu 2005’te Madalyon Psikiyatri Merkezi’ni kurdum. Artık yalnız değildim. Beş kişilik ufak bir kadroyla kurulan merkezde çalışan sayısı şu aralar yüze yaklaşıyor. Yılda yüz binlerce şahıs bu merkeze başvuruyor ve biz de herbirine elimizden geldiğince destek olmaya çalışıyoruz. Merkezin kurulması hayatıma yeni bir boyut kazandırdı. Eskiden yalnız başıma onlarca kişiye hizmet etmeye çalışıyordum. Bu sayının çığ benzer biçimde büyümesi beni adeta havalara havalandırdı. Psikiyatrinin, bilhassa günümüzde ne kadar mühim bulunduğunu biliyor, burada bir çok vakit insanların kaderinin değiştiğine gönülden inanıyordum. Hele bizim benzer biçimde hızla değişen ve gelişen bir ülkede buna fazlaca gerekseme vardı. Artık yeni bir hedefim daha olmuştu; daha fazlaca insanoğlunun yardım almasını sağlamak…

Üstelik Psikiyatri hususi bir bilim dalıydı. Öteki tıp dallarından farklıydı. Hastane köşelerinde bu şekilde bir yardımı, tabip fazlaca istese de vermesi zordu. Gizlilik, dikkat, vakit ve fazlaca itina istiyordu bu iş. Klinikte kimi zaman terör estiriyordum, bu sebeple en ufak bir hata yapılmasını istemiyor, kliniğe gelen her insanın aradığını bulması, istediğini alabilmesi için olmadık şeylere takılıyor, işi biten çıksa bile ben, gene gece yarılarına kadar klinikte kalıyordum. Fakat her şeye karşın fazlaca mutluydum.

2006 senesinde sevgili eşim Aydın hastalığa yakalandı. Sanki dünya başıma yıkıldı zannettim. Acılar da, güzellikler de üst üste gelirmiş. Bizde de o şekilde oldu. O birkaç yıl hayatımın en karanlık günlerini yaşadım ve 2007 de eşimi kaybettim. O sıralar, tekrar asla gülemeyeceğimi sanıyordum. Fakat yaşam devam ediyordu, aslına bakarsan aynı yıl ufak Aydın’ın dünyaya gelmesiyle birazcık olsun gülümsemeye başladık. 2008’de ikinci kitabım “Günahın Üç Rengi” gene Remzi Kitabevi tarafınca yayımlandı.

Yazma işi giderek hayatımda daha mühim bir yer tutmaya başlamıştı. Aydın’ın bu dünyayı terk edişiyle beraber geceler sadece yazarak geçiyordu aslına bakarsan. 2011’de “Hayata Dön” adlı üçüncü kitabım da gene aynı yayınevinden çıktı.

Kliniği kurarken gayem, bir an ilkin aynı hizmetin ülkenin her köşesine yayılmasını sağlamaktı aslına bakarsan fakat bürokratik engeller buna izin vermiyordu. Büyük mücadelelerin sonunda 2013 yılı Şubat ayında İstanbul, Levent şubemiz açıldı. Darısı öteki illere dedim içimden.

Belli bir yaştan sonrasında insanoğlunun hayata bakışı da, hayalleri de fazlaca değişiyor. Bilhassa benimki benzer biçimde bir işiniz var ve her gün yeni insanoğlu, yeni hayatlar, yepyeni bakış açıları görüyor ve dinliyor, pek fazlaca acıya ortak oluyorsanız, gelişmemek, değişmemek mümkün değil. Şimdi artık benim mutlu olabilmem için, başkalarını mutlu edebildiğimi görmem gerekiyor.

Şu aralar yazmaya artık daha fazlaca vakit ayırıyorum. Evde yalnızım fakat klinik fazlaca kalabalık. Aslına bakarsan ben de akşama kadar klinikteyim. Eve yazmak, sonrasında da yatmak için geliyorum. Hayatım hep emek harcayarak geçti. Hala fazlaca sevmiş olarak çalışıyorum. İnsan denen, dünyanın bu en görkemli varlığına yapılacak en ufak katkı bile mukaddes bir vazife, mukaddes bir iştir diyenlerdenim.

Yeni bir kitap üstünde çalışıyorum. Kitap yazmak benim için fazlaca keyifli fakat kolay değil. Bir kitabı, minimum on değişik halde yazdıktan sonrasında sadece beğeniyor ve yayınevine gönderiyorum. Gittiğim yerlerde benim kitaplarımı okumuş birileriyle karşılaşmak beni daima fazlaca heyecanlandırıyor ve gururlandırıyor. Okuyuculardan aldığım sevgi ve destek yardımıyla ümit ederim daha çok yazacağım.

En derin saygı ve sevgilerimle…

Dr. Gülseren BUDAYICIOĞLU